Tövbe sevmem bir daha
Bir daha sevmem kimseyi
Azrail alsa da canımı vermem kalbimi Bir dahamı tövbe sevmem kimseyi Gece ayaz da titresem de Buğulu gözlerim den yaşlar aksa da Zılgıt sesleri arasında azrail gelse de Yakamozların gece ışık tutsa da Dolunay kırmızıya boyansa da Islak tutaklarım dan kanlar gelse de Sevmem kimseyi bir daha Mızrak gibi ciğerimi söksen de Alaca karanlık’ta canımı alsan da Feryadıma isyanlar eklesen de Canımın cananı söksen de Dağları delip alaca şafağın da bekletsen de Çölde kurumuş bir yılan gibi sürsen de Okyanusun ortasına atsanda beni Sevmem kimseyi bir daha İstanbulun yolarına ateş düşse de Kadiköyü sel su götürse de Fırtınalar biç sende önüme Ölümün soğuk nefesini öflesen de Kalbime girip közü basan da Şah damarımı kes sende Cehennemin kapılarını bir bir açsanda Sevmem bir daha kimseyi ( Umudum vardı onuda umutsuzluklarım yok ett. Bir de düşlerim vardı düşlerime de su bastı onlarda gitti, şimdi alaca şafağında buğulu gözlerimle seni izliyorum küçüğüm ) Kemal ŞANVER |
sanki içimdeki duyguları yansıtmış,yürğimde hissettim şiirinizi...
çok çok güzeldi...
tebrikler kocaman ve yürekten,kaleminiz daim olsun...