Yaşamayı Öldürmek
Yorar ya bazen yaşamak...
Boşlukta hissedersin attığın her adımı... Bitmeyen bir yolculuk, kulağında kulaklık... İşte tren yolculuğu zamanı... İçindeki tıkırtılardan duymazsın bile trenin gürültüsünü... Yolculuk yoramaz seni daha fazla... Yeteri kadar yorgunsun zaten... Bir kitap okursun... Girmek için başka bir dünyaya... Bir de bakarsın savaşıyorsun kitap karakterleri ile... İyileri vardır elbette... Ama kendine iyiler onlar da... Yardıma gelmezler, zor gelir yardım etmek onlara... Çok sonraları dank eder... Bütün dünyalar aynı... Kitap da olsa, aynı ruhlar geziyor kitaplarda da... Trenin puslu camlarında görür gibi olursun kendini... Ölmekle yaşamak arasındaymışsın gibi hissedersin... Derin bir nefes çekersin... Son nefesinmiş gibi... Biraz da uzun tutarsın içinde... Sonra puflayarak hayattaki bezginliğini atmak istersin... Bir sonraki nefesinde de tekrarlayınca bunu... Anlarsın ki oflasan da puflasan da yaşamak zorundasın... Ölüm gel demekle gelmediğini, git demekle gitmediğini bir kez daha hatırlatır sana... Yorulursun yaşamaktan, ölümden korkarak.. |
Ölüm gel demekle gelmediğini, git demekle gitmediğini bir kez daha hatırlatır sana...
Yorulursun yaşamaktan, ölümden korkarak..
Güzel bir şiirini daha beğeniyle okuduğum Şairimi KUTLUYORUM...