Belki de... kimbilir?
Zamanın pervasızca ilerlemelerine
Kapılıp gitmekti yaşam belkide... Nereye varacağını bilmeden Akışına bırakmaktı herşeyi belkide... Kimbilir? Yaşamadan ulaşacağı noktayı kestiren Kaç kişi var ki? Dikenli yollara alışık ayaklarımıza Gül yapraklarının batmasından çekindik belkide. Kasırgalara alışık bu gönül Güneşte üşümekten korktu belkide... Kimbilir? Bir tebessüme,bir samimiyete Hasret yaşarken Kahkahaların arşa karışacağı yaşama Adım atabilmekdi en büyük cesaret. Düne bakakalıp, yarını yakalama telaşlarıyla Elden yitip girmekte bugünümüz. Gelecek günlerin hayaliyle bir tohum ekip, Sevgiyle büyütme vakti tam da şimdi. Tohumu toprağa harmanlayıp, Gökkuşağı renklerindeki çiçeklere ’’hoşgeldin’’ deme vaktidir belkide... Kimbilir? |