Güç geldi yalnızlığım, güneşte yarılan toprak,
Nerede lütfu, bereket fışkırmaz, cana su gelmez,
Ne mutluluğum doğdu, ne huzur gün beledim,
Yorgunluk dünden beri, gün, gündüz görmez!..

Her gün ruhumdan, bin bir parçalar kopuyor,
Lakabı bu olmalıydı, candan ruhunu koparan,
Ne den güzel olanlar, türlü-çeşit sorun çıkarır,
Canım elinde telef oluyor, yok can kurtaran!..

Karanlıkla iç içeyim, yalnızlığı yıldız yaparak,
Korkunç kaybın, ıslah eden nefesi çekiyorum,
İnletir özlemi ne kadar sürer, gönle düştü ateş,
Tüm gün feryadım susmaz, dehşeti, çekiyorum!..

Eylül’de, Sonbahar düşü vurgun, sessiz uğultu,
Bir düşüşü simgeliyor, yerdeki sarı sarı yaprak,
Sonbahar sarısı yapraklar, kırmızıya dönmüş,
Her düşüşü kabullenir, uzandığı kuru toprak!..

Yüreğimde acı, saçlarda aklar, kahreder hayata,
Dört mevsimim hayırsız, sonbaharı yaşıyorum,
Kavuşamamak, uzak kalmak, yakıyor yüreğimi,
Mutluluk hakkım değil mi? Kadere şaşıyorum!..

Ele avuca sığmaz huyu var, bir eliyle seni itiyor,
Çıt çıkarmıyor, sessizce, şakır şakır yağan aşka,
Düş kırıklığı uğratır, kendi hiç haddini bilmez,
Kafamı kurcalayan oyunları var, başka başka!..

Sen ömrümde tek bağım, nasıl tutunmayayım,
Ne zaman koşacaksın, şu yalnızlığımda bana,
Yaz akşamları, güz geceleri, geçtin ömrümde,
Duymadın yalvarışı mı, aşk bende, anlasana!..


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.