Aşkta Ölüme Boyun BükermişGüneşin yakışını bedenimde hissettim Başım dönüyor yine malum Eylül sabahı Başım önümde yarin kokusuna hasretim Kalbimi telkin ettim, bulamadım felahı… Goncaya düşmüş çiçek, toprakta yapayalnız Etrafında çimenler bakıyor arsız, arsız Yel sallıyor inatla bırakıyor kanatsız Geçer yanımdan canlar vermez selam sabahı! Son kez gördüğümde yar elde baston gidiyor Uzaklaştıkça yok oldu dünya ömrü bitiyor Ölenle ölünmüyor hayat devam ediyor Gözümde yaşlar, dilde tekerlemeler, ahı! Her an heyelan düşer nefes aldırmaz hali Canım yanıyor düştü bir kor, üstümde dalı Bir tarafım yeşilden köşe, diğeri çalı Halimi gören olursa, çeker dururlar vahı... Toprağında goncayım, yine yalnızım sensiz Görmedin mezarımı durur nasıl özensiz Üstümde gezinirler kaldım artık yarensiz Aşkta ölüme boyun büker yoktur izahı! Saffet Kuramaz |