TÜKENİŞ
Toprak altına doğru aşkı sürükler nehir;
Gökten alev yağıyor, dağlardan erimiş taş; Bizi de davet etse Pompei denen şehir; Taş kesilsek seninle bedenler sarmaş dolaş. Donmadan önce uyur hasretten yorgun beden; Yanmadan önce üşür yalnızlıklara giden; Kıyıya vurur sabır yok iken hiç bir neden; Tükendikçe kalplerde aşkın varoluşları. Üstünü kapatsa da sabır denilen perde; Dumanı görünmeyen bir yangın var içerde; Hala umut var ise yürek denilen yerde; Boşa değil şairin gözyaşı döküşleri. Coşari, Tanrı bile affeder yananları; Sen de affet kendini tanrıça sananları. Dil dönmez, kalem yazmaz onca yaşananları; Hangi şiir anlatır aşkta tükenişleri? İbrahim COŞAR |