delikli kevgir
Toprağa katınca varlık mayası
Yolunu şaşırır bazen vicdan yayası Yolda yürümekten tabanlar patlar Doğruya gidersen hasetler çatlar yolcu bilmez kibirden kaçtığını kim kime gönlünü neden açtığını O zanneder ki zihni kirlenmez Yılan sokan nasıl zehirlenmez zannetme bizler piru pakız Haktan geldik gidince Hakız Kimi sarplaşır yol beller ağırır Kim fısıldayacak herkes bağırır Akıl dikleşirse sözler doğrudur Doğrular kusurların oğludur Denize düşenler yılana sarılır gerçekleri söylersen herkes darılır Eğ başını veren de alan da odur Fazla akıyor doldur ha doldur Dolmaz dibinde varsa delik Delikli Kevgir olmuş Nefste kişilik |