Kerpiç üstünde kerpiç
Son kahramanlar,
Tükenir mi hiç…
Yıl Ay Gün
1922, 30 Ağustos Çarşamba
Son darbe…
Kavurucu bir sıcak
İmanlı erler
Allah Allah sesleriyle hücum ederler
Tenlerden, ter yerine kan damlar
İşte bunlar vatanserveler…
Karınları aç,
Postalları yırtık,
Yorgun ellerinde çakaralmaz tüfekleri.
Süngüleri paslı,
İnançları yeterli mi yeterli.
Her şeye karşı…
Heybetli duruşuyla kocatepe’de bir kahraman
Gürledi, kulakları sağır edercesine
‘’Ordular, ilk hedefiniz akdenizdir’’ ileri
Dedi:
Size ölümü emrediyorum, sakın dönmeyin geri…
Çala süngü, göğüs göğse
Çarpıştı Türk eri
Hiç döner mi geri.
Gafillere geçit verir mi ki geçin
Kıpkırmızıydı susamış toprak
Vatan için…
Son nefer, Son Kahraman
Sadece o kalmıştı meydan’da
İki kahpe kurşun,
Vınladı ova’da, bir anda
Bir elinde tüfeği, bir elinde al bayrak
Sımsıkı tutmuştu
Gelincik çiçekleri arasında
Atı diğer yanda…
Üzgündü baş Komutan
Fısıldadı;
İşte bu son kahraman…
Zafere ulaştık bu gün
30 Ağustos 1922, Çarşamba
2011, 30 Ağustos Çarşamba
İki bayram yaşadık aynı gün
89 Yıl sonra…
.……….
Kerpiç üstünde kerpiç
Her zaman her yerde
Son Kahramanlar tükenir mi hiç

Erdal YILMAZ