YOKLUĞUN
Parçalanıyor içimde zaman
Bütün dileklerim savruluyor evrene Bırakmak ister gibiyim kendimi Gerçeğin acımasız kollarına Uzaklardan bir rüzgar esiyor Kokunu alır gibi oluyorum Eritiyor yokluğun yavaşça yüreğimi Son bakışın buz tutuyor gözlerimde Dileklerin en güzeli sensin İmkansız bile olsan benim için Tam ortasında bir rüyanın Adını sayıklayacağım ağlayarak Her şeyin son bulduğu gün Saklamadım göz yaşlarımı Aydınlıkları çağırdım uzaklardan Yokluğun en zifiri karanlığım |