BAHTSIZ EMİNE

Emine
Köyün en güzel kızı
Dahası
En bahtsızı
On beşi gösteriyordu kafa kağıdı

Emine
On beşindeydi
Daha
On beş
Mavi boncuk
Diziliydi
Ak çocuk
Gerdanında...

Bir anası vardı başında
Bir de yoksul babası
Dalardı ara, ara uzaklara
On beşlik hayaller kurardı
En saf duygularla

Kah İstanbul’a giderdi aklı
Kah hiç gitmediği sinemaya
Yarın öbür gün kocası götürürdü
Anası öyle söylemişti

Ve birgün
Bu yoksul hayattan bıktı Emine.
Bütün kuralları yıktı eliyle
Veda etti köyüne
Aldı başını gitti bilinmeze

Sokakta beş para etmez arkadaş buldu.
“Kara sevda” diye ona sokuldu.
Bir pavyonun kapısında bitti tüm yolu
Acımasız hayat onu da vurdu

İçki, sigara yetmedi
Damardan vurdular iğneyi
Gelen geçen vurdu tekmeyi
Kimse sevemedi Emineyi

Bir kuşluk vaktinde
İçi ürperdi
Babası namluyu
Ona çevirdi
Ansızın
Yere serildi
Gün yüzü göremeden
Öldü Emine

Filiz Bahcıvan