Nefise abla şükür etmeyen bir kadındı
Sürekli istekleri olurdu
Her şeye sahip olmasına rağmen yine isterdi
Şükür etmek hayat felsefesinde yoktu


Nefsinin esiri olmuş doyumsuz bir insandı
Karakter yapısında krize sıkıntıya yer yoktu
Zorluğa gelemez kolaycı açıkgöz insandı
Hep öf püf diye şikayet eder


Memnun olmak onun için geçici bir durumdu
Bütün dikkatleri üzerine çekmek ister gösterişi severdi
Maddiyat meta onun oyuncağı olmuştu
İstediği olmayınca hem kendini
Hemde etrafındakiler ini rahatsız ederdi



Vardan yoktan anlamaz
Çevresindekilerle uyum sorunu yaşardı
Alıngan agresif negatif bir yapıya sahipti
Her şeyden şikayet eder suçlamalar yöneltirdi


Şükretmeyen kavgacı bir yapıya sahipti
Huyunu karakterini değiştirmeye çalışmazdı
Bahanesi insan yedisinde ne ise
Yetmişinde de odur diyordu


Can çıkar huy çıkmaz diye bahaneleri vardı
Çünkü işine öyle geliyordu
Kendisinden başka kimseyi düşünmezdi
Hayat sadece onun için vardı


O hep rahat edecekti sıkıntı olmayacaktı
Sıkıntı olursa karşı tarafı suçlayacaktı
İşine gelmezse ortamı terk edecekti
İşine nasıl gelirse öyle davranırdı



İstediği Olmayınca sürekli kavgacı hırçın olurdu
Nefsine hükmedemez şükür etmez
Ancak ramazan ayında sakinleşirdi
Bir ay boyunca oruç tutar melek gibi olurdu


Sakinleşir masumlaşır dı
Onun hayatı hep böyle devam etti
Gelgitler yaşadı
Hayat onun için rahat edilmesi



Gereken bir yerdi
O da öyle olmasını istiyordu
Bütün hırçınlığı buradan geliyordu