Bir sınıfı vardı öğretmenin;
İçinde atan 24 kalp.
Bakışlar çakmak çakmak.
Minik sıralarında oturmuş dizilmişler.
Bir çiçek bahçesi sanki,
Her biri ayrı ayrı sulanmış.
Bir bahar mevsimi,
Sanki burada muştulanmış.
Dünyayı bilmek için okumak da gerekmiş,
Önce harften başlamış, sonra heceler gelmiş
Kelimeler dökülmeye başlamış kitaplardan
Boncuk gözlerden, minik ağızlardan.
Okumaya başlamışlar hayatı,
Öğretmen ilmek ilmek dokurmuş her bir hattı.
Toplamışlar çarpmışlar sevgiyi çoğaltmışlar,
Çıkartmışlar azalmış, sabıra ulaşmışlar.
Bölmüşler bazen biri, iki yarıma dönüşmüş
Paylaştıkça çoğalmış
Hepsi birden gülüşmüş
Çocuklar, pek tabi, dövüşmüşler bazen de
Öğreten yol göstermiş barışmışlar gülmüşler.
Doğayı korumayı ve sevmeyi her canı
Hücreden başlayarak canlarda can bulmayı
Güneş’i Mars’ı Ay’ı
Ve dahi karıncayı…
Öğrendikçe bilmişler evreni ve dünyayı
Kocaman bir evrende küçücük yüreklermiş
Konu sevmek olunca evren ona dar gelmiş
Öğreten son konuyu işte bu ders söylermiş;
Bilmek, sevmek ve şükür
Üçü birden gerekmiş.