Baktım...Bir toprağa baktım birde kendime Ne kadar çok benziyordu tenime Bir hikmeti olmalı mutlak değil mi Belki ondan çekiyor toprak kendine. Hani sular akar ya, sessiz derinden Hani yer üstüne çıkar ya, bir yerden Göz alabildiğine uzanan mavilikte Hani örtü uyanır, canlanır ya, yeniden Dikenler olmasa kim korurdu gülü Has bahçe dururken kim ister çölü Sesini kesmesin kuşlar böcekler Kimse anlamaz dilinde ki son sözü Doğa güzelliklerini almadan bizden Kim gider aramaya yolu bilmeden Kayıplarımızı görmezden mi gelelim Aptal insan silinecek yeryüzünden. Dokunduğu her şeyi yok eden varlık Eninde sonunda yaşayacak açlık Dörtbir yanı cehennem kesilen dünya En sonunda kazığı kendimize çaktık... Mustafa Yaman 10 nisan 2019 |