Çocukluk
Çocukluk,
masumluğu gibi ateşli kıvılcımların. Yine insandı onu, günün birinde tutuşturan. Kendi emelleri gibi , o büyük insanlar, yarı çıplak kıvılcımların. Kendi emelleri uğruna, fedaydı onlar. Günün birinde ateş olup, Geride bırakırken unutulmuş çocukluklarını , sonunda cehennemin kendisi oldular. O çocuklar, ateşli kıvılcımlar gibi, İlk dokunuşu gibi , bir annenin kendi yavrusuna . Ve evet , o büyük insanlar , sessizlikleriyle beraber, yok ettiler kıvılcımları, kendi cehennemlerine , ekmek için onları. |