Usandım dünyanın ahuzarından
Toprak kan kusuyor, basamıyorum
Bulutlar, dönerken canpazarından
Sellerin önünü kesemiyorum

İmanın üstüne çekilmiş perde
İnsanlık, yaralı, sürünür yerde
Dostluk, sevgi, şefkat çürür kilerde
Feleğe kahredip küsemiyorum

Durulmuyor sular, sönmüyor ateş
Devleri,mezatta almış pürtelaş
Benlik, mahlûkata oldu tebelleş
Boynuna ip takıp asamıyorum.

Meleşirken anaların kuzusu
Can alırken kartalların tazısı
Uzayıp gidiyor gurbet sızısı
Zincirin boyunu kısamıyorum

Hep günah keçisi arıyor insan!
Görmez kendisinde kusuru, neden?
Dingin denizleri tarumar eden
Kasırga misali esemiyorum

Cinler bile, kurmaz iken kumpası
Hin olanın hızlanıyor tepmosu
Şinel’im diyor ki; sözün kısası
Bunca melânete susamıyorum.

DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ YÜREĞİN SESİ’NDEN