Konuk
Benim bu yalnız gecenin tek konuğu
Bir de büyülü Ay’dır geceye eşlik eden Mehtabın ışık şöleni kestiği an soluğu Hatıraları solumaktayım zihnimden İnat edip davetkâr duvarlara Alıp çıkmaktayım ceketimi Adresini bilmediğim sokakların kollarına Bırakmaktayım kendimi Rüzgârın fısıltısından belli ki Herkes, uyumakta! Bir sokak lambası hariç belki Şu, en uzakta! İzlemekteyim sesimin yankılandığı yolu Ayaklarımda ahenksiz bir yürüyüş ile. Galiba ıssız sokakların da tek konuğu Benim bu gece… |