0
Yorum
4
Beğeni
0,0
Puan
1011
Okunma
doğuştan tekerlekli sandalye ye binmekte olan yeğenim hümeyram için, duygularına tercüman olabilmek adına yazdığım şiirim.
Gündüz tekerlekli sandalye de gezdiğim sokakları
Rüyalarımda düşmeden,koşarak geçtim ben anne
Her gün gördüm, koşan; ayakkabıları afilli çocukları
Peşlerinden koştuğumu hayal etmekten yoruldum ben anne
Güldüm hep, babam görmesin diye ağladığımı
Gözyaşımı yorgan altına sakladım ben anne
Ah keşke! çamur ettiğim ayakkabılarımın kavgasında, kızmalarını
Giyeceğim ayaklarım var derdim, çekerdim ben anne
Duyurmadım sana duyurmadım çığlıklarımı
Sabahlara kadar susmadım ağladım, ben anne
Saklandım da ağladım, sende sakla, babam gibi ağıdını
Dünyaları bağışlarsın değil mi, yürüyebilseydim ben anne
İsteyemedim ne babamdan ne senden ayaklarımı
Ayaklarımı istemeyi, cennete sakladım ben anne
