Şu dünyada insan olarak hissettiğimiz bütün yetersizliklerimiz, eksikliklerimiz ve değersizliklerimiz ile yine de her gün inatla yaşamaya devam ediyoruz her ne kadar bu hisler bütün benliğimizi sarıp ölmek istetecek noktaya getirse de. Tabii bu her şeyde olabileceği gibi madalyonun öteki tarafı. İnsanlar var sevebiliyorlar, kanaatkar olup sahip olduklarıyla mutlu olabiliyorlar, eksikliklerini kabul edip mütevazı bir hayat sürebiliyorlar.

Yaşamanın binbir tonu var, bir renge takılıp her şeyi o renkte görmenin bedeli nedir? Belki de takılmak, tüm renkleri keşfetme sorumluluğundan bir kaçış ya da pes etmenin bir yoludur. Yine de takılmak, anlamanın en güvenilir yardımcısıdır. Takılmak, görünürün ve bilinen ötesine geçen bir eylem; kimi için bir ilham kaynağı kimi içinse var olma hali.

Hep biri var düşlemimde
Benden daha güçlü
Ve iyi olduğunu bildiğim
Bir tehdit benim için
Ona karşı koymalı
Kendimi korumalıyım
Yüzleşecek cesaretim yok
Onunla büyüttüm
Ben ettim kendimi
Yarın bir gün karşıma çıksa
İçimi ölüm korkusu kaplardı.
Vazgeçemediğim bu takıntı
Sonumu hızlandırsa da
Bahşettiği o tanıdık hisler
Yeniden var ediyor beni.