ayrılık yırtar karanlığıkarşı tepeden
bir ezan sesi yükselir
gökyüzünü bacaların süsü kaplar.
ve bir çocuk, uyanır uykusundan uyumamış/uyuyamamış
rüyaları umut........umutları sevda olan
gözlerinde buruk bir tebessüm vardır ananın
elleri hamurlu değildir bu gün
kalkar elleri uğurlamak için çocuğunu
ve bir el uzanır mutluluk için
ikisinin ardından.
tebessümler GÖZYAŞI .....gözyaşları duadır ananın

bir yaşam savaşının tam ortasında
boyacı olmuştur küçük çocuk
yüreğiyle parlatmıştır pas tutan gerçekleri
elleri kirlenmiştir çocuğun
alınteriyle.
dalıp gitmiştir uzaklara ,babasının cephede yelken açtığı gibi.
yıllar varki düşünmemişti babasını
gitmemişti cennetine baabasının.
bir çınar gibi büyümek istemiştir çocuk
kök salmak istemiştir babası gibi
hayalleri ÜMİT ....ümitleri avuntu olmuştur onun

Sultannahmet’le sözleşmiştir çocuk
gecenin öncesindeki gündüzden.
söz vermiştir buluşmaya İstanbul’un tam ortasında
yürek parlatmak için
ayrılık uzaktır meclisten ikisi de mutludur
hem boş değildir etrafları.
saki sıcacık umut dağıtmaktadır Nene Hatun
şefkat pişirmektedir sanki Somuncu Baba
sanki bağdaş kurup oturmuş da Koca Sinan
Hoca Nasreddin maya çalıyor şadırvanına sultanahmet’in
küçük çocuk
sevdasını çektiği yarınları düşünür
bugünün karanlığını örtmeye yetmediği
aydınlık yarınları düşünür
bilir ki............
boya sandığındaki umutlar artık avuntu değildir
o umutlar Mostar’dır, Selimiye’dir,Ayasofya’dır.
fırçası emek...emeği sanki Edirnesi Osmanlı’nın
ona göre Alparslan’ın atının kuyruğu daha çözülmemiştir.
O henüz at sırtından indirmemiştir Yavuz’u

Fatih onsekizinde bir dewlikanlıdır.
çünkü sevdalıdır çocuk
arzusu vardır yüreğinin ta derinliklerinde
hasretiyle yanıp tutuşur kavuşacağı günün
kılıç sallar gibi sallar fırçasını
ve
özlem duyar
arzusuna özlem duyar, onu çağırana özlem duyar
ŞEHADETE özlem duyar...
arzusu özlem....özlemi şehadet olur ve yakar kavurur.

rüzgarı eser günün
soğuk bedenler sezer titreyişini çınarın
kaldırımlar bile üşür
ya küçük çocuk
o aldırmaz......hayatı hep kasırgalıdır zaten
rüzgar umrunda mıdır
artık yıkılmıştır koca çınar
gözyaşı dökmüştür Kızılırmak
sularını tutamaz olmuştur HAZAR
karanlık çökmüştür gün ortasına
babasının toprağa çoküşü gibi
gül bülbüle dargındır
Leyla atrık güzel değildir
yenik düşmüştür kayalara Ferhat’ın kazması
kan ağlamıştır ,Viyana kıskanmıştır İstanbul’u
yıkılmıştır umtları yıkılışı gibi çınarım.
kızgındır küçük çocuk
boğmak istemiştir alınteri bulaşmış elleriyle
sahte karanlığı
masal anlatırken beyaz sakallarıyla oynadığı dedesini
haatırlar bir an
yalnız hisseder kendini
oysa yalnız değildir aslında
Eba Eyyüb gülümsemektedir sağından
surların üstünden selam durmaktadır Ulubatlı
ve kırk pare top attırmaktadır Barbaros
Tunus kıyılarından
daracık sokaklar arasında bir cengaverdir artık
sevdalanmıştır delicesine: vazgeçemez ,bırakamaz
inadı tutmuştur
ölümü sevmiştir onun için
"Ya ben onu ,ya o beni"demiştir
inadı HASRET .....hasreti sabır olmuştur.


bahar gelmiştir artık
ama menekşeler bir türlü açamamış
gül arılara koku satamamıştır.
hala ağlamaktadır Kızılırmak
güneş sadece kendini ısıtmaktadır
çınarın yerinde artık fidanlar vardır
geleceğe umutla bakan, hızla büyüyen...
vakit öğle olmuştur.
annesi gelmiştir aklına küçük çocuğun
sıcacık bakışları, tebessümü gelmiştir.
"yiğidim" deyişi gelmiştir.
oysa ne analar vardır ki çocuğuna yiğidim dememiştir/ diyememiştir.
"hakkını helal et anne" nidasına
"helal olsun" demekle yetinmiştir.
el sallamıştır ,su dökmüştür
gözyaşı dökmüştür ardısıra
tıpkı onun anası gibi
gidenler geri gelmemiştir/ gelememiştir
kanlı gömlekleri gelmiştir, kılıçlaır gelmiştir, şanları gelmiştir.
yelken açan şehadetleri gelmiştir
mutlu olmuştur analar gururlanmıştır.
ve köprülüler kara muratlar piri reisler
"gel"
nidasına koşmuşlar at sırtında
rüzgar misali
sevdaları yüreklerinde saklı yüzleri Rasül’e dönük.

güneş gitmiş
karanlık çökmüştür
çocuğun kalbine
sessizlik hakimdir sessizliğe
artık dua zamanıdır yalvarmaktadır çocuk
"ya rabbi SEVDAMA "diye
çok geçmeden bir sıcaklık çöker
bedenine
bir mutluluk sarar
ve bir tebessüm kaplar yüzünü
gözlerini mululukla yumar
"hoşgeldin " diye haykırır Fatih
kılıç sallamayı öğretir Lala Mustafa
Viyana’yı düşündürür,Kanuni

Bir akşam vakti
kalabalık birikmiştir Sultanahmet’te
insan yığınının içinde küçük bir çocuk
uzanmıştır kaldırımların üstüne
yanıbaşındadır yürek parlattığı boya sandığı
gülümsemektedir karanlığa inat
dudaklarından dökülen son söz "şükürler olsun ya rab"
dünyanın ne önemi var artık
ya da dünyalıkların
dünyalığı sevdası olmuştur çocuğun
ve o da kalbindedir.
vazgeçmemiştir.
kavuşmuştur sonunda
bulutlar ağlamıştır bu sevdaya
anlaymışlar birbirine ,yıllarca
"Osman"demişler adına dedesine nispet.
"sevdalı osman" diye başlayıp anlatmış nineler
"osmanlı" yazmışlar mezartaşına büyükçe
SEVDASI yürek parlattı küçük çocuğun
yıllar yılı bir DESTAN GİBİ

Ensar YAŞAR