Balkonda oturup yudumlarken kahveyi anlayacaksın sarı sonbaharın geçelere usul usul sızı üflediğini. Oysaki ne çok şiir birikmişti şairlerin dilinde sonbahara. Belkide teraslı bir evin vardır, uzun uzadı gecelerde seyrederken yıldızları karanlık bulutların ardına saklandığında yalnızlığının elini tutacaksın. Olsun buda bir başlangıç der gibi kapatıp gözlerini karanlığa belkide sessizliğe sızacaksın. Olmaz dediğin sabahlara sancılı bir şekilde uyanacaksın. Tutulmuş hayallerin avuçlarında , yüzünü yıkar gibi çarpacak çaresizliğine. Bir daha kahve içmeyeceksin mesela son baharı sevmeyecek yıldızlardan nefret edeceksin. Kelimelerin tükenecek dilinde. kaygıların seni kapatacak kendine ve bir daha sen olmayacaksın. Sen artık bir son bahar ve ben inanılmaz bir kış sen bana erken ben sana daima geç.....