Önce ;ince ,uzun bir cümleydim ben
Son anektodların ortalarına doğru varan..
Ve oradan ömrümün paragraflarına
Balıklama atlayan..

Sonra bir flaş patlaması gibi;
İki kez yanıp söndüm,
Ya da iki kelimeyle ;
Vardım,yoktum...
Hani uzundum...

Varlığımın sonu ölümmüş,
Ölümümün başı tanrı...

Paragraflarım okyanus kıvamındaymış,
Boğulmuş;
Dibe batmış,
Çakılmış,
Çakılmış kalmışım...
Resmim çekilmiş,
Konmuş aheste dalgalara..
Suretimin üstü çizilmiş,
Ruhumun oksijen pompası bozulmuş da;
Bozulmuş ,durmuşum..

Ben bir anafor sessizliğiymişim,
Zaten hiç yazılmamış,
okunmamış,
Sanki hiç çizilmemiş gibiyim..
Surete ne oldu..,resme ya da..
Ki;bende bilmezmişim..

Bir bilen lazım,bir ölcen,
bir kulaç atan ,bir yazan lazım,,
Anektotlara kadar uzanmış bir yazı ..
Ki söylesin ben neymişim,,
Ölçsünler ,kaç zamanmışım..

Varlığımın sonu ölümmüş,
Ölümümün başı tanrı..
Sanki hiç ölmemiş gibi ;
Ben hep kalemle oynarmışım...