Gül dalında güzeldir sevmesini bilene
Her rengi çağrıştırır aşkı sevgiyi
Bülbül dile gelir aşk badesi içince
Görseydi kıskanırdı aşka gönül verenler

Solmasın dalında hoyrat ellere inat
Tutunsun hayata gıpta etsin herkes
İlk günkü güzelliğinle kal öylece
Huşu içinde seyredip koklayayım seni

Sen benim geç gelen baharım
Yağan yağmurlarda ıslandığım
Mutluluğu seninle paylaştığım
Dert ortağım oldun hüzünlerimde
Yokluğunu hiç hissettirmedin bana

Geç buldum tez yitirmek istemem seni
Yatıralım masaya olumsuz her şeyi
Anlat bana aklından geçenleri
Söze nasıl başlasam deme söyle hadi

Ağzı laf yapan biri değilim
İki kelimeyi bir araya getiremem
Anlatamam meramı mı
En son söyleyeceğimi en başında derim
Varsın bu da benim eksiğim olsun

Senle başlayan cümleler kurarım
Güneşi olmayan sabahlara dek
Ama sonunu getiremem
Düğümlenir kelimeler boğazımda
Cümlemin başına tekrar dönerim

Rüyalar sadece gecelerde görülmez
Bazen kapanır gözlerin kendiliğinden
Dalarsın çok uzaklara alırsın yol
Seni bekleyen biri var bilirsin

Gecem de gündüzüm de sensin
Meğer bir hiçmişim sensizliğinde
Karlı dağlar erir mi bir gecede
Kardelenler güneşe merhaba der mi

İnsanın duygularını anlatması
Satırlara dökmesi ne kadar da zormuş
Aynada ki yansımanla konuşmak gibi
Aldatır bazen sözler yansıtmaz gerçeği

Hayatta en büyük pişmanlığın nedir deseler
Pişman olurum diye yaşayamadıklarım derim
İçimde kaynağı belli olmayan bir nehir
Bir de kalabalıklar içinde yalnızlığım vardır ...




Refik
30 . 12 . 2018
İstanbul