Adamları varmış bazı adamların
Ankara’da, İstanbul’da
O yüksek katlı binalarda
Varsa halledilecek bir iş
Önce, onları bulmak gerekirmiş

Benim de var şehirde
Köyde kasabada, kırda bayırda
Trakya’yla Anadolu’da bazı adamlarım
Onlar benim hâlimden
Ben onların hâlinden anlarım
Bazen akşam bazen sabah
Hemen her gün kapılarını çalar
Yanlarına damlarım
Bana gel desinler yeter ki
O bileğinin hakkıyla geçinen
Kendi hâlinde doğal ve içten
"Allah’ın bildiğini
Kuldan mı saklıyayım hocam" diyen
Sadece cuma günleri
Abdest alıp camiye giden
Net ve mert adamlarım

Madem adamı var herkesin
Sizinkiler sizin, benimkiler benim olsun
Bir yaz günü, akşamüzeri
O yıprak elli, buğday tenli
Yüreği ak, gönlü temiz adamlarımdan biri
Koyu gölgeli bir çınarın altındaki
Kasaba kahvesine otursun
Sonra da
Cilaları dökülmüş sarı bir masaya
Terli kasketini koysun… Ve sorsun:
"Nasılsın dostum, ne yapıyorsun?"
Derken
Derin bir sohbete tutuşsun
Benimle usul usul, uzun uzun

Hâsılı benim adamlarımın
Koktuğu günlerde tuzun
Çoğaldığı günlerde namussuzun
Hâli riyasız, sözü yalansız, cebi haramsız olsun...
Ne bir şey umayım onlardan
Ne de onlar, bir şeyler umsunlar
Benim gibi garibandan...

Kısacası
Kirli birer perde gibi duran çıkarları
Çıkarıp atalım aradan
Hiç olmazsa bir gün
Daha pahalı değerlerimiz olsun
Maldan, mülkten ve paradan

Mesut ÖZÜNLÜ