siyah geceler sarsın bir örtü gibi
cılız bedenimi
karanlık gecelerimi aydınlatan ışığımdın
bir nefes gibi dolardın içime
gözlerim arardı gölgelerde seni
yoksun
söyle hangi bilinmezlerdesin

aşkı seninle yaşadım ölümsüzce
kar taneleri düşerken üzerimize
soğuktan morarmıştı dudakların
can vermek istedim çekerek kendime.

çözülmüştü dizlerimizin bağı
gözlerimiz görmüyordu sağı solu
etten bir duvar olmuştu bedenlerimiz
yaşamın tüm acımasızlıklarına

uzun zamandır arkadaştılar
yedikleri içtikleri ayrı gitmiyordu
dostlukları çok eskiye dayanıyordu
beraber ağlayıp beraber gülüyorlardı

kimden mi bahsediyorum
bahçeme ektiğim sardunya ve manolyalardan
o kadar çok ortak yönleri vardı ki
aynı havayı teneffüs ediyorlar
aynı topraktan besleniyorlardı

yeni doğan güne birlikte merhaba diyorlar
aynı yağmurda beraber ıslanıyorlardı
bir kaygıları yoktu hayata dair
az şeyle mutlu olmasını biliyorlardı

bir sabah uyandığında manolya
göremedi sardunyayı yanında
yoktu artık kader birliği ettiği
boylu boyunca yatıyordu cansız bedeni

oysa o dalında daha güzeldi
istese de söyleyemezdi bildiği gerçekleri
bir daha güneşin doğuşunu göremeyecekti
ve sırlarıyla kavuşmuştu bilinmez aleme
kalmıştı tek başına sardunyasız manolya ...





Refik
21 . 12 . 2018
İstanbul