Bulamıyorum*//

düşündükce kaybediyorum
dogruyu,
şaşırmaktan kendimi alamadan
her iyiligi.
her iyilik insan için yapılıyor
deniyor da,
insanlık icin yapılan her iyilik,
ya insanı aglatıyor,
ya insanı öldürüyor.
iyilikti yaptıgım diyen digeri de
insan halbuki.
bir şey var eksik kalan,insan
insanı ya öldürecek,
ya da mutlu edecek.
anlayamıyorum karmakarışık
bir duygu,nasıl şey bu ,
her yaptıgını insana hizmet diyen,
beyinlerde bir arıza var.
ya da bilinçsizce yapılan her
hizmetinde,çok belirli hata.
yaşamda tek düze yaşanılan,
bu kavramda sevinçler acıya,
acılar insanı yok olmaya,
mahkum etmiş,
anlamadıgım bu.
dünya acılar cehenneminde
yaşanan bir yermiş sanki.
sev diyen Rahmanın sevgisiyle,
neden bir bütün degil sevinçler.
yoksa yanlıs olanmı sevginin yeri,
dogru yerde kullanılamayan.
her iyi düşüncenin ardında ki,
kendin için istedigin huzurda
başkası neden mahrum oluyor,
çekilen acılarda anlamsızca.
bulamıyorum beynim zonkluyor,
insanı mutlu eden kavramı.
nerede saklı dıye aradıkca,
sevınçlerin kayboldugu dünyada.
neden sevince gülerken ardından
gelen gözyaşları.
yoksa sevinç ve üzüntü ayrılamaz
bir güçmü yaşanası,
her sabahın mujdesinde sürekli
göz yaşları.
her akşamın alaca karanlıgında
hüzne götüren özlemlerde,
bir yanlış var evet yaşadıgımız.
bu dünya mezaliminde böylece,
ya yaşamayı bilmiyoruz ya da
yaşatmayı ögrenemeyen gaddar.
hep var olan insanın yüregindeki
mezalim ve anlamsızca hırs.
hodbince kendinde buldum sandıgı
yalancı sevği.
ne kendisi mutlu olabildi,
ne de bır başkasına sevinç verdi.
yetmezmi Allahım insanın insana
verdigi bu acı zulüm.
anlayamıyorum mutlu olmak
bu dünyanın neresinde saklı.
Meral tice