Şairim!
Ne taç’la ne de kılıçla doğmadım ben;

Hayata ve insana dair
Yüzüne yüzüne
Yürek özüne
Bir de vicdan gözüne
Söyleyebilmek için kelâmımı
Ağaçtan
Ve çıplak gerçekler den üretip kalemimi
Yazmaya soyundum
Sevgi
Ve aşk ile..

"Düşünen Hayvan" olmanın gereğiydi,

Ben de
Sorğuladım varoluşumu,
Dünyayı,
Her türden doğmayı..

Binlerce yanıtı gizlese de geçmiş,
Gelecek
Ve kalbim solda atıyordu..!

O an;

Verimli toprağa gömer gibi
Ektim yüreğime sınıfsal bir düşü..

Alacak hesabımıza da
Çerçeveletir gibi
Sabitledim;

Gecelerinde aç ve çıplak yatılmayan

Süte su katılmayan

İnsanı insana kırdırmayan

Bir ülkenin ve
Mutluluğun resmini..

Ahhh cancaazım ah

Tarihin her dönemin de
Dünyayı dizayn edenler
Her defasında

Kötünün iyisini, "seç" diye

Pandoranın kutusunu koydular önünüze,
Saçıldı ortalık yere
Sahte, yükselen değerler
Hamasi söylemler..

Hep

Demiri demir le
Toku aç la
Doğru yu eğriyle döverek
Alğı milini çektiler gözlerinize..

İç aydınlığımız;

Bir türlü,
Bire bin veremediği için
Karardı şimdi
Kapkaranlık bir dehlizin sonu gibi
Günlerimiz..

Ama
Asla unutma ki
Her şeyin bir başı
Başlanğıcı varsa;
Elbet bir de sonu vardır..!

Bu kavğa

Kalıcı dünya barışı için.!

Bu kavğa

"Yaşamdan alacaklı olanların,
Gülmeyi unutmuş,

Tek bir yüz kalmayıncaya dek" düşü,
Ve
Uçurtması vurulmamış çocuk gülüşü için..!

Aptalca bir umut değil bu

Uzak ça
Erişilmez gibi görünen
Sabırsızca da beklenen..

Kaldır başını da bak etrafına
Onursuz teslimiyete düşen her beyaz
Ne kadar da kirli ve gri
Ne kadar da yoz ve geri..

Karamsarlık umuda baskın gelse
"Ahhh her şey bitti" gibi gözlemlense de
Evrimleşme sürecidir bu akıyor,

Su akıyor,

A-ka-cak.!

Yolunu bulacak elbet
Elbet yıkılacaktır elbet
Korkunun ve yılğınlığın set’i
Haydi aralayalım kötücül karanlığı
Çoğaltalım
Özgür ve mutlu aydınlığı..


Kuralım be gözüm
Kuralım artık,


Kısa ve uzun çöp
Ayırımının olmadığı
O hep layık olduğun yarını..

Yoksaaa......,

En büyük utançtır
Bu pısırık yılğın
Ve biatçı hal’ların,

Ki


Yaşlanmadan ölmesin asla
Kızların ve oğulların..

Unutma:

Eyyy emekçi yoksul insan
Sen dizlerinin üstünde doğrulup
Ayağa kalkarsan ancak
Meyveye durur dağarcığın..

Bir sabah,
Yaşadığını anlar
Anan, baban ve bacın
Senin tek dostundur
İşçi tulumlu emekdaşın
Kenetlenirse bu ütopyaya kolların
Rengarenk şiir açar
Yeşillenir yaprakların dalların..

19/23:ARALIK:2018