Bizim sokağın adıNe zaman değişti bu sokağın adı gördüğüme inanamadım sokağın adı sen olmuşsun bir de sana mahsus o öldürücü gülüşün ne kadar düşlesek de bir düşün gerçek olduğunu rüyamızda görsek inanmayız ikimizin adını da yan yana yazmış keratalar bizim mahallenin afacan çocukları iyi de yapmışlar hani demek ki o kadar belli oluyordu ha demek ki sığdıramamışız içimizden taşmış şimdi akşamları her eve dönüşümde yadırgamıyorum oraları sanki her yer bizimmiş gibi göğsüm kabara kabara dolaşıyorum sokaklarda Bundan böyle her yer bizim- İstanbul bizim en güzel seven bizdik gibi çocuklar anlamışlar görmüşler sokağın sefilliğini duvarın garipliğini gidermek için bir sevda çizmişler iki yürek yan yana o esrarlı gülüşünü bile iyi de yapmışlar hani adımızla süslemişler iki satır da şiir yazsalardı ya Tarancı’dan mesela Atilla’dan belki bir de türkü kum gibi Ahmet kaya’dan şimdi bir dua da istemez mi bir fatiha dua istemezler mi ruhlarına nerdeen nereye geldim hafta sonları dolaşmaya çıksam bir bakıyorum bizim sokaktayım yine sen yoksun evet yoksun ama adınla gülüşün bizim sokağın yarı yarıya yıkılmış duvarında mazeret gibi Yüksel Nimet Apel 22/Nisan/2017/Cumartesi/Bodrum |
Yıkık bir duvara çizilmiş kalplerimiz, adımız yan yana...
Bence de çocuklar kadar duyarlı, sevgiyi içimize sindirebilmiş değiliz..
O nedenle.. "Çayda çıra" oynarız...
Güzel şiir..
Tebrikler Nimet Hanım...