Tozlu dikenli yollarını kare kare gezdim
Yalvardım rabbime el açtım dua ettim
Hep ezdin,hep horladın,rahat vermedin
Bir türlü yakamı bırakmadın zalim gurbet

Hep boşa geçti ömrüm,soldu şu gençliğim
Uykularım bölük pörçük,gündüzlerim azap
Bunlara rağmen bir türlü huzur vermedin
Bir türlü yakamı bırakmadın zalim gurbet

Bitti ömrüm karanlık köşelerde bucaklarda
Aç kaldım,açıkta kaldım soğuk gecelerde
Medet ummadım el açmadım kimseciklere
Bir türlü yakamı bırakmadın zalim gurbet

Bu kadar ızdırabı neden reva gördün bana
Yetmezmi gayrı verdiğin acı,çektirdiğin çile
Rezil oldum,heba oldum,düştüm dilden dile
Bir türlü yakamı bırakmadın zalim gurbet

Yaşlandım çöktüm gayrı kalmadı takatım
Belim büküldü artık dizlerim tutmaz oldu
Sevdiklerimi kaybettim hayatım zindan oldu
Bir türlü yakamı bırakmadın zalim gurbet

Neden bu kin bu nefret seni anlayamadım
Ayırdın beni sevdiklerimden evlatlarımdan
Yaşamayı sevdirmedin aldın beni ayattan
Bir türlü yakamı bırakmadın zalim gurbet

Saçlarıma aklar düştü,elim yüzüm kırıştı
Bütün çabalarım bu zalim hayatla yarıştı
Kafada kalmadı,akıl kalmadı aklım karıştı
Bir türlü yakamı bırakmadın zalim gurbet

Abdullah Altuntaş
(Yalnız Şair)