Gün gelecek benim de kesilecek nefesim,
Göçüp gideceğim şu fani dünyadan.
Belki de ölmeden ölüp, gömüleceğim
Kimsesizler mezarlığına.


Belki birileri olur ardımdan gözyaşı döküp
Omuz verip taşıyacaklar
Gözyaşlarını içlerine akıtarak
Belki bir Fatiha mırıldanacaklar dudak uçlarında.


Yaşam bu derler oysa
Ya da vah vah!


Sorduklarında nasıl bilirdin merhumeyi
Usulen diyecekler iyi bilirdik
Helal edecekler haklarını belli belirsiz.


Sadece o an oradan geçerken birileri
Yapışmışlar salıma, tanımıyorlar belki de
Kimsesiz bu diyerek üzülmüşler halime
Ha ölmüş ha yaşamış bundan artık kime ne.


Ey dünya, ey insanlar!
Ey yüzüme gülen dostlarım!
Evlatlarım, oğullarım, kızlarım!
Ardımdan ağlamaya var mı yüreğiniz?


O kadar sahte ki her şey
Olur mu olmaz mı anlamadım.


Leyla İnan
(İstanbul - 18.09.2018 - 21.50)