Çok değiştim...
Göremiyorum bir dağılıp sonra biraraya gelen
Bulutlarla kuşları eskisi kadar
Ha kurudu ha kuruyacak bir nehir gibi durgun sanki gökyüzüm...
Aynadaki büyümenin hayali ve heyecanını da...
Kimsesiz bir kıyıya dalgaların umarsızca vurması gibi
Hayatın tekrar tekrar vurduğu soğuk acılarından artık yorgun düşmüş yüzüm...
Kim bilir zamanı yavaş yavaş geçen üzüm taneleri gibi
Solgun bakıyor belki de iki gözüm

Tamam çocuk değilim
Ama bu ben değilim...


Ben seninleyken değişmedim...
Yokluğunda ciğerlerime bile dolan zifir gecede bile
Yıldızlarla yakamozları hemen oraya toplayıp,
Varlığını derinden hissettiğim an
Elinden aşkla tutup coşkuyla koşuşturduğumuz yer
Yüreğimdeki ayaklarımın bastığı yeryüzüm...
Sadece çerçevelenip duvara asılan
Ya da masabaşında bir albümde birbirine sarmaş dolaş olan fotoğraf karelerine baktıkça değil
Seni özledikçe her şeyi unutup
Kapısını içerden kapadığım ruhumun odalarındaki hayalinle gülüp eğleniyor benim yüzüm...
Ve hiç umudumu kaybetmeden
Özümün dalında yeniden can bulacak çiçeğimi hep gözlüyor iki gözüm

Ben kendimdeyim sen kendinde değilsin
Çünkü sen bendesin ben sende değilim
Ve hiç değişmeyeceğim
Belki sen değişirsin...
Güray Gökkaya