İki şey insanı çileden çıkarır; söylenecek yerde ağız açmamak; susulacak yerde lakırdı etmek. SADİ
Paylaş
KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Son Baharın Sonu
Âmâ Kalem
5,0 / 3 kişi ·5 beğenme · 1 yorum · 622 okunma
Son Baharın Sonu
Ben son baharın, son oncusuyum
Yolu aşk olanın öncüsüyüm Düşleri saklama örtüsüyüm Umut veren, sevgi törpüsüyüm Umutsuzca göz açtım dünyaya Daldım unutulmuş bir rüyaya Sevda, aşk dedim ekseriyaya Boş denip, başlandı nasihata Gönülde tokluk, bedende yokluk Bunlarda gelecek için yolluk Her şeyi yarım olan çocukluk Lütuf denip, sükunet kuruldu Şimdilik geçen yirmi bir yılın, Omuzlarımda yorgunluğu var Geçmişin kahırlığıyla yanar Yanlış insanlarla bu can kanar Hamdım ve oluştu acı küllüğü Dilimde bir sevdanın türküsü Çevremde yalanın her türlüsü Duyulmadı imdat gürültüsü Yârla beraber özlemi buldum Eritir beni aşkın lazımesi Aşka ser olan, işte ben buydum Sevdanın fısıltısını duydum |
Şiiri Değerlendirin
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Son Baharın Sonu şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Yorumlar
Cevap Yaz Şiir Künye
Kayıt Tarihi
: 20.11.2018 13:44:19
Puan
: 15.0 / 3 kişi
Okunma Sayısı
: 622
Yorum
: 1 yorum
Beğeni
: 5 kişi
Şiiri Beğenenler
Popüler Şiirleri
MENÜLER
YENİ ŞİİRLER
EDEBİYAT DEFTERİ
Sitemizde daha iyi hizmet verebilmek için sitemizde çerez kullanılmaktadır.