BÜYÜK ÖZLEM (372.)
Seni özlüyorum
Düşmüyorsun hiç dilimden Sensizliğin boşluğunu İsminle dolduruyorum Dilim adını anmaya Gün karanlığa Doymuyor bir türlü Seni Özlüyorum Sensiz sabaha uyanınca ben İsyan ediyorum yaşama Olanca mısra kaybediyorum uğruna Çareler arıyorum vuslata Olmuyor Seni özlüyorum Yokluğun acısı içimde Düğüm düğüm oluyor Mutluluk boyasına batırıyorum fırçamı Yüz çizgilerinin dekoruna Hiç bir renk uymuyor Seni Özlüyorum İçimin acı kahvesine Hiç gün ışığı girmiyor Soğuk odamda üşüyorum Nede.neden Beynimde ki cesaret Ayaklarımı yürütmüyor Seni Özlüyorum Uyanmalıyım bu rüyadan Uyanmalıyım bir an evvel Özlemimi sevdamı Sihirli kelimelerle Yazmalı kalemim yazmalı Dökmeliyim satırlara tüm isyanımı Seni Özlüyorum Kirpiklerinin müebbetindeyim Seni yaşamak uğruna Volta atar yüreğim Oysa boşunaymış bu çırpınışlarım Meğerse özlemim Son mısrasındaymış Gözlerinin Fatma Ayten Özgün |