Diyalog"DİYALOG" dedim ki; azize’m,sevgi insanı yıpratıyor, bak demedi,deme başını eğdi,biliyorum dedi durdu bir süre sessizliğe gömülmüş gibiydi, sanki zamanı durdurmuştu, sonra kaldırdı başını, daldı uzaklara, belli ki bir şey anlatmak istiyordu. aslında gözleri çok şey anlatıyordu. gözlerine hücum etmişti kelimeler baktım ve dedim ki; ne zaman anlatmak istersen dinlerim bir nefes alımı durdu ve dedi ki; bilmez miyim iki gözüm, biliyorum... durgunsun dedim, ne düşünüyorsun? döndü; acaba biz birbirimizi dinlemek için mi, yaratıldık diye düşünüyorum.. belki dedim sonra çevirdi yüzünü , benden giden ben gibiydi sanki içine ağladığı belliydi. üzülme sakın dedim yok, yok inan geçici, seninle konuşurken geçti zaten, dedi ve devam etti ; işte arkadaşlık böyle bir şey bizi zehirler kaçarlar, bizde yaralarımızı dertleşerek sararız hep, birbirimizi anlamak, farkında olmak, hissetmek için, dedi... tabi ki anlamalıydım hissettiğim bu sabah ki halini,usanmış gibiydi... ve devam etti ; hissettiklerimi anlatmak... evet, bak bir şeyler karaladım, dedi yazdıklarını uzattı, biraz da onun etkisi, zaten bu sabah da stresli uyanmıştım aslında, ama dediğim gibi sarıyoruz geçiyor iki gözüm,dedi içten ve titreyen bir ses tonuyla... ve, ne çok öldük ne çok öldük ne çok öldük ne çok acıyı içimize bastıra bastıra sakladık dedi ağlamaklı bir sesle duygu seline kapıldı kalbim bir an göz yaşlarımı tutamadım hak adalet yabancı kaldı o an ağlamam için,bin sebep sıralanmıştı. belki ona, belki kendime, belki, yanlızlığıma ve belki de, ağlamayı unutan halkıma ağlıyordum ! bunu duyan o da ağlamaya başladı sonra dedimki, ağlama iki gözüm ve dedi ki, dayanamıyorum gözlerim ıslanmadan rahatlayamıyorum, ağlamasam zehirleniyorum ve bir anda bir sonsuzluğa düştüm. aman tanrım, ne büyük bir tespit! ağlamasam zehirleniyorum bir dalga gibi, kaç kez kalbimin kıyılarına çarptı kaç kez yankılandı içimde ağlamasam zehirlenıyorum... sonra sesiyle irkildim ; bizim gibilerin fıtratında kin nefret olmaz diyordu bu çok anlamlı çünkü biz ağlıyorduk nefretimiz gözyaşlarımızla dışarı akıyordu ve yerini sevgiye bırakıyordu başımı kaldırıp ona dedim ki ; ama bana söz ver, sen ağlama çünkü sen.............. döndü bana doğru; aslında içime atınca daha kötü oluyorum boşver, böylesi daha iyi,dedi... şimdi sil o gözyaşlarını bak ben ağlıyor muyum dedim, tamam can dost, ağlıyorsun biliyorum, dedi ağladıkça inceliyoruz ve inceldiğimiz yerden de kırılıveriyoruz(...) ___/Ehmed Kardok (diyalog işte) 13 Ekim 2018 |
Şiiriniz; duyguların dili, sevgi şelalesinin sesidir...
Şiir yaşam biçimimizdir…
...........................................Saygı ve selamlar..