Birliğin çeşmesinden âb-ı hayat içmişiz
Gönderde dalgalanan allarımız var bizim
İnsanlığın vicdanı hoşgörüyü seçmişiz
Gönül kovanlarında ballarımız var bizim

Köroğlu soyundanız, dağlara sorun bizi
İnsanlığın sesiyiz, çağlara sorun bizi
Güllere mesken olan bağlara sorun bizi
Kökünden kuvvet alan dallarımız var bizim

Acıkana sofrada sıcak aşımız vardır
Mazlumlar için akan kanlı yaşımız vardır
Şeytana atılacak nice taşımız vardır
Hiç kimseye benzemez hâllerimiz var bizim

Çağlar evvel erenler insanlık dersi vermiş
Hacı Bektaş Veliler nice gonca gül dermiş
Merhamet ikliminde dünya huzura ermiş
Kardeşliğe uzanan ellerimiz var bizim

İnsan-ı kâmil olmak gayelerin hasıdır
Kibir ruhun afeti, yüreklerin pasıdır
Mazlumun ağlayışı insanlığın yasıdır
Yetimleri okşayan yellerimiz var bizim

Bütün yaratılmışlar tek bir insan gibidir
Bu gözle nazar etmek hakikatin ipidir
Sevgi aşkın gözesi, nefret zehir küpüdür
Sözleri bal eyleyen dillerimiz var bizim

Dinli dinsiz herkese aynı gözle bakarız
İnsanlığın kalbine sevgi olur akarız
Eller barut kokarken gül misali kokarız
Başka il’ê benzemez illerimiz var bizim

İnsanoğlunu hancı, dünyayı han biliriz
Irka, renge bakmayız; herkesi can biliriz
Düşene el vermeyi en büyük şan biliriz
Yalnız sevgiden geçen yollarımız var bizim

Ezelden kardeşiz biz, Âdem ortak atamız
Ayrı gayrımız yoktur, birdir yedi kıtamız
Ağyarı küçük görmek, yoktur böyle hatamız
Barış için açılan kollarımız var bizim

M. NİHAT MALKOÇ