Güneş gibi tek başıma kendi içimde dönerim;
Akşam olur umut biter, yalnızlığımda batarım.
Fitilsiz bir mum gibiyim bir damla yaşla sönerim,
Geceleri sensizlikle koyun koyuna yatarım.

Toprakta yatan duyar mı, gönül sesimdeki ahı;
Ahirette bekler mi ki, uzaklara seken ahu
Efkâr bastıkça ağlama dolduruyor bütün ruhu;
Gözlerimin bebeğinde gözyaşlarımı tutarım.

Aşkın hala gönlümdedir, lakin sensiz ölüyüm ben
Bakma gezip tozduğuma; bir kefensiz ölüyüm ben
Aklım gel-git, ruhum gel-git, hiç nedensiz ölüyüm ben
Gönlüm sesidir şiirler; şiir yaşar, ben biterim.

Bir ömür tükenip gitti bu dünyanın telaşında,
İki tarih arasında ben varım mezar taşında,
İsterim ki ağlayayım her gece kabri başında,
Göz kurumuş ağlayamam, dertlerime dert katarım.

Coşari der; isterdim ki ömrüm boyu benimle kal!
Kök koptu ya toprağından, kurumaya mahkûm bu dal!
Kalp sahibem; ya geri dön, ya da beni yanına al!
Sanma ki yaşar Coşari ölmekten daha beterim.

İbrahim COŞAR