Sevgili Didem Madak’ın anısına saygılarımla...

“sonra içime ve hatta dışıma kapandım. küsmek gibi bir şey. bir çeşit gölge fesleğeni. bir çeşit olmayan hayat. zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim. epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu. bir yığın insan tanıdım. ama hep yalnızdım.”(Didem Madak)

Seninle tanışmayı çok isterdim sevgili Didem.

Belki ileride oturur konuşuruz: dertlerimizi ve şiirlerimizi sereriz bir bir her papatya falı açtığımız şiirde ararken kendimizi.

İçimin çapasında bir mercanım
Büyüttüğüm bitkilerin de isim annesi.
Hoşlukların sedasıyım
Şiir başıma neler açtığım değil hani
Şiirin ruhumdaki yaraları ihlali söz konusu.

Konduramadığım sıfatlar var
İçimdeki lahit öyle diyor.
Yere göğe sığdıramadığım insanlar var:
Ben kozamda muhalif bir böceğim:
Aklımın iplerine takılı
Sıra dışlığımın da özeti her yazdığım.

Azınlıkları seviyorum
Çünkü ben tek başına bir azınlığım.
Azanlardan olmadım hiç
Rabbimin sunumunda kelebek kanatlarıma
Sordum her içime kurt düştüğünde.
Örtündüğüm değildi aşk
İçimde ördüğüm o uzun hikâye.
Bir kızın aşkıydı aslında hayata duyduğu inanç
Kızılcık şerbetinin de ilahını içtim her gece
Ve muteber bir ölümle kucaklaştım aklım sıra
Yazdığım her şiirde.

Güftemle muhatabım
Öldürücü gücüne yenik düştüğüm evrenin
En yakın şahidiyim ölüme.
Öldüğüme şahidim
Sevdiklerim çok yakın olsa da ölüme
Kucakladığım acıya razıyım
Onların yerine kanat açmayı dilediğim
Her mezarlığı yuva bildim kendimce
Başımı okşayan bir mezarlık bekçisi
Belki annemin lavanta kokan başörtüsü.

İçimin gizemine demirledim demirleyeli
Kaçtım ben usulca
Görünmezliğimin kalesi düşmesin diye
Sustum ve uyudum sakilce.
Andığım değildi
Ar damarımda kutsalım
Ve en yakınım
Nasıl ki şah damarımdan yakın…

Muhalifim içimdeki yetime
Yeter ki;
Öksüz kalmayayım hani olur da
Ölüm atlarken sırasını
Atamadığım duygu mu kaldı sizce?
İçimdeki cenneti cehenneme çeviren
Bunca insanı ben çok sevmiştim oysa
Sonra kendimden nefret etmeyi görev bildim.

Lanetin ucunda asılı bir kelebekten
Bile inceydi ellerim.
Şimdime de muhalifim yarınım hepten kursağımda
Takılı.
Aklımın beyitleri sır küpü
İçimin iştigali ise hep kimsesizlik.

Hazanın ilk meyvesiyim
Eylül benim yaşadığım tek mevsim.
Ne gelen oldu ne giden
Eylül dışında hep terk edilendim ben.