Aşkın hücrelerinde kısılı kaldı gönlüm
Ayrılık stresinden kasılı kaldı gönlüm
Canana kavuşmanın hayalini kurarken
Kendi gökkuşağında asılı kaldı gönlüm

Yüreğim sessiz sakin yerinden alınıyor
Vuslat için beslenen umudum çalınıyor
Rüzgârını bekleyen durgun dalgalar gibi
Kalp kendi kayasına vurup parçalanıyor

Sabreden gönülleri hasret alevi sardı
Karadeniz misali kabardıkça kabardı
Kitap sayfalarında yazılı kaldı sevda
Duygu damlalarıyla ölümsüzlüğe vardı

Gerçeğe dönüşmeye imkânsız ki muradın
Beyhudedir isyanın, beyhudedir feryadın
Şair ne edersen et, giden geri dönmüyor
Belli ki kalpte değil şiirde kaldı adın

Ne gök kabul ediyor, ne yer bekliyor artık
Aşka âşık yüreği ne yar bekliyor artık
Karlı dağın karında ezili kaldı gönlüm
Yeniden doğmak için bahar bekliyor artık

İbrahim COŞAR