ŞAİRİNİ BIKTIRAN ŞİİR..
Edip Cansever’in en bilinen ve en çok sevilen şiiridir.. Her antolojiye girer, uzaktan tanıyanlar bile bilir, diyelim yabancı dile çevrilecek illa bu şiir de seçilir, girdiği her ortamda bu şiiri okuması istenir..Oysa kendisi çok da beğenmez.. Aşağıdaki gibi çok anısı vardır bu şiirle ilgili: Bir gün yine Ahmet Muhip Dranas’ın da olduğu bir masada Dranas dönüp bu şiiri övünce “valla bıktım ben bu şiirden” demiş.. Dranas gülmüş “ben de Fahriye Abla’dan bıktım ne yapalım her şairin bıktığı bir şiiri vardır” diye cevap vermiş..Şiire geçmeden önce hele eklediğim görsele bir bakın kimler var:
En arka masada Cemal Süreya ve Rıfat Ilgaz. En başta ibrahim Sadri, Metin Eloğlu, Can Yücel, Yaşar Kemal, Edip Cansever, Tomris Uyar, Melih Cevdet Anday, Fazıl Hüsnü Dağlarca, Turgut Uyar, Ece Ayhan, Nilgün Marmara, Salâh Birsel, İlhan Berk. Şiirin adına tam uyuyor sanki..

İŞTE ÖLESİYE SEVDİĞİM DELİCE ÖZLEDİĞİM BIRAKTIKLARI AYAK İZLERİNİ ÖPTÜĞÜM YÜCE İNSANLAR...

Adam yaşama sevinci içinde
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kaseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu
Adam masaya
Aklında olup bitenleri koydu
Ne yapmak istiyordu hayatta
İşte onu koydu
Kimi seviyordu kimi sevmiyordu
Adam masaya onları da koydu
Üç kere üç dokuz ederdi
Adam koydu masaya dokuzu
Pencere yanındaydı gökyüzü yanında
Uzandı masaya sonsuzu koydu
Bir bira içmek istiyordu kaç gündür
Masaya biranın dökülüşünü koydu
Uykusunu koydu uyanıklığını koydu
Tokluğunu açlığını koydu.
Masa da masaymış ha
Bana mısın demedi bu kadar yüke
Bir iki sallandı durdu
Adam ha babam koyuyordu.