kalemimden sızılar dökülecek yine,
Sen yazılacak hiç bir cümlede bulunmayacaksın,
Her zaman yaptığın gibi tutunamayacaksın bu şiirin bir kelimesine,
Noktasına yada virgülüne,
Dokunamayacaksın dokun diye önünde duran ellerime,
Bu kentten uzaksın artık sen,
Mesafeleri not alamaz kalem bile..
Bile isteye yine özlediğimi söylemek zorunda kalırım belki,
Orada da sen pay çıkarma kendine...

payına düşmüş hayatımı yaşadım orda yaşlandım,
ölmüşümdür belki de,
seni nasıl taşıyabilirim ki bu güne,
Mecalim yıkık dökük,
Dilimin ucundaki son kelime bile,
Yönünü değiştirmemişti giderken..

Nereden bildin ki bu kadar mesafe beni sensiz kılar,
Neden bilemedin ki seninle benim arama örülmüş duvar,
Hep kendi imalatımız olan tuğlalardan oluşuyor.
Biz bitirdik herşeyi,
Geriye kalan son şeyi bile incitirdik uzak olmasa.
Biz başlattık bu ayrılığı,
Kimse suç bir başkasınındır diyemez,
Biz başlattığımız kadar da bitirdik herşeyi.
Her zaman yanında bir nokta vardı,
Ne zaman bir varoluş hikayesi anlatsa yaşlı bir dede,
Sen o masalın içine de korkunç bir şekilde girdin.
Korkmuştu çocuklar, gidişin korkunçtu ama sen gittin..

Başladığımız yerdeyim yine,
Bitiremediklerimdeyim.
Noktalarının yetmediği, bana ait olan.
Benim hayatta tutabildiğim ne kaldıysa onların elindeyim.
Elimden birşey gelmiyor,
Aklıma sen gelince,
Aklım benden gidince, elimden bişey gelmiyor..!

Aklıma geldi de;
bir nokta yazmayı çok görüyorsun,
Herşeyi bitiren o noktayı koymak zor olmamıştı oysa.
Aklımdan gitti şimdi.
Unutabiliriz herşeyi...

ybarskanmay 19.08.2017 00:37