Vicdan af çıkarmaz gönül yakana,
Duvardaki resmi sökmekle bitmez.
Geçmişin yapışır bir gün yakana,
Duygular üstüne çökmekle bitmez.

Yaşanmış ne varsa çizgi çekerek,
Gıybet taşlarına, hasret ekerek,
Önüne çıkana hep dert dökerek,
Soğuk esip, deli akmakla bitmez.

İyi gün dostların sanmam yaş döker,
Bir akbaba olur, başına çöker,
Yüzüne “vah” diyen yoksan ’oh’ çeker!
Dönüş gemisini yakmakla bitmez.

Hüznün; yüreğinden, yüzüne vurur,
Küller savrulsa da közleri durur,
Berrak gül kokulu, pınarlar kurur,
Vebali boynuma yıkmakla bitmez.

Hep sussan kalbini dağlayacaksın,
Gerçekleri görüp, ağlayacaksın,
Olmaza çok umut bağlayacaksın,
Dilinden bir ismim çıkmakla bitmez.

Yüzünde bir maske hep gülüşlerin,
Ömrünü tüketir, iç çekişlerin,
Gururunu çiğner, sürer düşlerin,
Saklı gözyaşları dökmekle bitmez...

Özcan İşler