Çile istasyonunun tek yolcusuydu
Hüzün kompartımanında ayrılmıştı yeri
Bileti hayatın promosyonundan verilmişti
Trenler hep içinden geçerdi.
İstasyonlar paramparça

Otuz beşinde bitirilmiş bir yolculukta
Sekseni devirmişti
Hâlâ biletleri ücretsizdi
Çile istasyonunda hiç değişmedi zaman
Hiç değişmedi hüzün
Değişmedi hiç içinden geçen trenler

Süpürgesi elinde
Dili bağlanmış iplik yumağı gibi
Karmakarışık
Yüreğinde hayatın yangınları.
Gözlerinde hazan yağmurları
Yalnızlığını süpürdü
Bir istasyondan diğer istasyona
Bir köşesinden bir köşesine
Oturduğu odanın
Oturduğu kompartımanın penceresinden
Sallanan hayatına
El sallayan olmadı hiçbir zaman
Yalnızlığını süpürürken yine evinin
Süpürge düştü elinden
Yalnızlık yerlerde döküldü
En son saltanatını sürdü yalnızlık

Son gün
Evine doluşunca insanlar
Yalnızlık terk etti evi
Süpürgeye küfürler savurarak

Yalnızlığı süpüren kadında
gitti
İstasyonu kapandı son trenin
Biletler elde kaldı
Süpürge kapı önünde
Dayanıp duvara
Derin bir oh çekti
Ve
oda
öldü
Yalnızlık tek başına kaldı.

şuayipodabasi...
Mayıs-2013/KEPEZ/Çanakkale