Küçük şeylerle mutlu olurduk
Güneşin batışını seyrederken
Hayaller kurardık başın omuzumda
Gelecek günlerden bahsederdik
Anlamazdık vaktin nasıl geçtiğini .

Önümüzdeki ateş sönmeye yüz tutarken
Sımsıkı sarılırdık birbirimize
Akşamdan kalma ateş küle döner
Tan vakti esen rüzgar
İçimizi ürpertir kendimize getirirdi bizi .

Şimdi
Sensiz yaşam mücadelesi veriyorum
En zor anlarımı yaşıyorum sayende
İçim kanarken acımdan susuyorum
Mumun ucundaki ateş gibiyim
Üfleseler bir çırpıda sönüyorum .

Hangi sevda yakar beni
Sesini duymak acımı hafifletmiyor
Özlemim daha çok artıyor
Pisikopata bağladım başım dönüyor
Duvardaki saatin tik takları çıldırtıyor .

Titreme nöbetlerim arttı
İstem dışı kelimeler çıkıyor dudaklarımdan
Bedenim güçsüz düşüyor
Yaşadıklarım dilsiz kalma mı engelliyor
Davranışlarım normal değil biliyorum
İçgüdüsel teslim olma-ma mücadelesi veriyorum .

Mesafe koymayalım bu aşka
Engeller kalksın aradan
Nasıl vazgeçerim senden
Bir nefes kadar bana yakınken
Gökyüzünde yıldızlar hala sönmedi
Göster yüzünü
Göz kırpma karanlıklardan .

Tut ellerimden sıkıca kulağıma fısılda
Seviyorum demekten başka ne kaldı söylenecek
Papatya falları değil yüreğini aç bana
Sevsem mi sevmesem mi diye sorma
Söyle
İçimdeki çocuğu nasıl inandıracaksın bu aşka ...




Refik
19 . 07 . 2018
İstanbul