Usandım
Sanma ki dünyayı bir cennet sandım
Çile şerbetini sunar durmadan Gözlerimin sellerinden usandım Kap kara bulutlar döner durmadan Sessizdir cığlığım cihanı yırtar Zifiri karanlık üstümü örter Küller korlandıkça gönlümü tartar Sinem de bir alev yanar durmadan Doğan hergün binkez canlar veririm Gün aşarken yere akar eririm Gece başlayınca ben de çürürüm Ecel omuzuma biner durmadan İçimi dağlarken bu derin hüzün Tebessüme hasret marurdur yüzüm Kader yüzümüze bakar mı bizim Hayatım tersine döner durmadan Ömrümü tükettim hep yana yana Ne deyim ben şimdi bilmem ki sana Söyle yalan dünya cennet mi bana Dostlarımız bile kınar durmadan Zannetme ki ben bir tuğba dalıyım Kul Garib’im dert bağının gülüyüm Soruyorsan işte nasıl oluyum İçimde yaralar kanar durmadan Emine Çerçi |
Yine özel, yine güzel bir eser
Biz de okuyor ve kutluyoruz yürekten
Sağlıcakla