Canım Diyarbekir'im
Bu sana son şiirim
Benim güzel bahtsız Şehrim Canım Diyarbekir’im Belli ki sende yoruldun Üstüne çok gelindi sende kırıldın Bir köşeye çekilip masum üzgün bakma Olur olmaz şeyleri benim gibi takma Bırak devran dönsün karanlığın üstüne Bırak cellat istediği gibi ölümü sevsin Vursun güzelliği,öldürsün insanlığı Varsın olmasın özgürlüğün Varsın ademoğlu sirkeci olsun Pisliklerinden turşu kursun Bir ben mi uzak diyarların aşığıyım Yoksa küfürbaz ağızların kaşığıyım Bu sana son şiirim Benim güzel bahtsız Şehrim Canım Diyarbekir’im Uzaktan uzağa surlarından bakarım Dicle olur durgun masum akarım Matemli akışımla çok ciğerler yakarım Süzülür Anzele’den bir çift damla su Meyve olur Hevsel Bahçelerinden Kumunda Karpuz dudaklara bal Bal olup dökülürdün Evli Beden’den Ne seni unutabildim ne ayrılabildim senden Ses verirdin Keçi Burcundan Yedi Kardeş’e İmdat olurdu içimdeki ateşe Olmasaydı başımızdaki kewaşe Bağrına vurulan her hançer Benim yüreğime kefeni biçer Çekiver tokadını namerdin suratına Girsin yedi kat yerin taaa altına Üstünde bin kat dikenler bitsin Oradan çıkamasın geberip gitsin Bu sana son şiirim Benim güzel bahtsız Şehrim Canım Diyarbekir’im |