Kalanların ardından umutlar,
sevgiler aşklar da kalıverir bazen....
Gözyaşları ile sulanır gidenin yolları;
Toz toprak olmasın diye giden sevgili....
Giden alıp götürürken,
Hayata dair ne varsa,
Kalanın avuçların da gizlenir bir garip veda...
Bir o kadarda ılık ve acı bir sevda...
Giden de kalan da aslında torbalarına
Yolluk yapmıştır aşklarının son kırıntılarını.
Yolun sonun da bir yerde nasıl olsa acıkacaklar ya!!!!!....
İşte burada tam da burada!...
Güneşe bakarım, çiçeklere, mevsime,
Koşup giden zamana, devrilen aylara.
Gönül hanesinde zamanla silinen eski dostlara.
Zaman yorgunluğunu öyle bir hissettirir ki
Sadece ve sadece hoşgörü sahibi insanlara kapısı açılır sevginin.
Ardından bir rüzgar çıkar ne kadar toz, kir varsa alır götürür,
Geriye çamuru kalır.
Topraktan yaratılanın, çamurlaşması ne kötüdür
Bir de o çamur silinmeye meyilsiz ise.
Nice yağmurlar yağar da yıkayamaz kirlerini.
Yağmur yağar, çamuru kalır,
Yağmur yağar parlak damlacıklar belirir,
İnsandan insana öyle fark vardır...
Ve her farkta,farkı farkedenin ömrünü uzatır...
Sevgide,sevgiyle kalın...