GÖNÜL
Sahip oldukların tükense bir bir
Kendini yorup da üzülme gönül Mevla mutlak kerim, verdikçe verir Kanlı yaş döküp de süzülme gönül Ne kadar acısan az gelir sana Teselli faydasız söz gelir sana Rüzgar esse yakar, köz gelir sana Kum gibi dağılıp bozulma gönül Herkesin çilesi kendince çok zor Unutma beterin en beteri var Sabır ve duayla yaraların sar Derdi yüklenip de ezilme gönül Mutsuz hissettiğin her bir anında Izdırap kor olup tütse canında Bil ki sevdiklerin her an yanında Bir köşeye geçip büzülme gönül Her gün darbe alsan sağlam yapına Kilitler vuruldu sansan kapına Umutla bağlan gel Rahman ipine Gönülden kenetlen çözülme gönül Ayşegül Bahçeci 07.06.2018 Ankara |