BİR HİÇİM

Köşeme çekilirim
Her akşam yaptığım gibi
Ardından bakarım
Habersiz gidişinin ardından
Bıraktığın gül kokulu hayaline
Kaybederim kendimi görürüm ki
Bir hiçim!


Karanlıkta ışıksı bir
Silüetin belirir önce
Mutluluktan gözlerimi kapatmış
Seyrederken hayranlıkla
Nurlar yağar hayalime
Sessizce dinlerim
Seni seviyorum diyen
O kadife sesinle yok olur anlarım ki
Bir hiçim!


En çok seni sevmiş yaratan
Ben ne kadar çok sevebilirim ki
Sahi çok ne kadardır
Şuurlandığım ortam ve dünya bilgilerimin sonu
Sonsuzluk benim için
Fizik olarak
Cesametim, gücüm, bilgim ve aklım
O çizgiyi geçince çünkü ben
Bir hiçim!

Acıları zamana bıraktım
Zamanla küllenir sandım hasretinin koru
Fakat daha çok alevlendi acısı
Büyüdü ve tüm Hayatımı kapladı
Dört mevsim yedi iklim
Yakıp kül etti varlığımı ve şimdi ben
Bir hiçim!

Ruhum beni terk etti
Uçarak sonsuzluğa gitti
Giderken sen
Yüreğimde seninle gitmişti
Bir de ben terk edersem
Hayat iksirim
Ey can seni
Ne yaparsın bilmem o zaman
Bensiz bu ceset bedeni
Ne kadar ben desem de
Ben diye bir şey yok çünkü ben
Bir hiçim!

09-01-2012
Şair, Burhan AKSU