Ansızın hayata yumacağım gözlerimi.
Bu ani gidişim kahredecek sevdiklerimi.
Ardımda ağıtlar yakan annemi,
Gözü yaşlı kardeşlerimi ,
Ve ayakta kalmaya mecali olmayan babamı bırakacağım.
Sonra bir sela sesi duyulacak,
Adım geçecek okunan sela da.
Cenaze namazımı kılacaklar.
Babam kendi elleriyle gömecek beni toprağa.
Ağlamayın diyeceğim,ben ölmedim.
Ama nafile,duyulmayacak feryadım.
İlk defa bu kadar insan benim için bir araya gelecek.
Sevdiklerimin acıları gözlerinden okunacak.
Derken yavaş yavaş kalabalık yerini sessizliğe bırakacak.
Hiç beklemediğim bir anda sen geleceksin ziyaretime, elinde çelenkle.
Hıçkıra hıçkıra ağlayacaksın mezarımın başında.
Özledim diyeceksin, özledim.
Sağken kıymetimi bilmediğin, önemsemediğin,
Varlığımda yokmuşum gibi davrandığın beni özlediğini fark edeceksin.
Fakat her şey için çok geç olacak.
Ben dönüşü imkansız bir yerde olacağım.
Bu gidişin dönüşü olmayacak.
Pişmanlığının, keşkelerinin, döktüğün gözyaşlarının ,
Ne sana, ne de bana faydası olmayacak.
Ölümün sessizliği saracak her tarafı ürpereceksin.
Ağustos ayında üşüdüğünü hissedeceksin.
İşte tam da o an kaybetmenin ne demek olduğunu sende öğreneceksin.~Songül Avşar~