Biz
Daha tohumdu toprağın altında.
Tek gayesiydi kabuğunu kırıp, Işığına kavuşmak. Güneş’i çıkarmıştı nihayet onu karanlıktan. Hayata nasıl tutunabilirdi O, öğretmişti. O’nun sayesinde filizlenmis, tomurcuklar vermişti. Güneş kendini gösterip kaybolana kadar yapraklarıyla takipteydi hep. Sabahın ışıklarına kavuşma arzusuyla uyurdu her gece. Güneş’e kavuşamazdi bunu biliyordu. Mesafenin ne önemi vardı onun için. Güneşinin ışığıyla, sıcaklığıyla tomurcuklar, çiçekler vermemiş miydi zaten. Tek korkusu ışıksız kalmaktı. Bir Çiçek, Güneş ışıkları olmadan ne kadar dayanabilirdi? Bir Çiçek, Güneş’den başka ne bekleyebilirdi? Aslı Candemir. |