Aşk denen, çoğu zaman tek kişilik bir oyun,
Melankoli genelde aşığın en yakın dostudur,
Tabi risk almadan büyük aşkı yaşayamazsın,
Aşkın bu kötü yanını gizleyen, koyun postudur...

Rüzgar karşıdan eserken, hızlıca yol alınmıyor,
Bir ayağın yerde olmalı derler, hızlı yürüyüşte,
Hayatın bütün soru - cevapları, aşkından gelir,
Kendi gibi güzel yola girdin sanırsın görünüşte...

Hayatın acımasız döngüsünü çok fazla görürüz,
Bu şikayet değil asla ve elbet, kayıplara tepkidir,
Kendi etrafında bir duvar örmek, hislerin eseri,
Geride bırakılmayı yaşatan sana, kısa eteklidir...

Tüm hayatın o olduğunu sandın, ama yalnızsın,
Kadınlar hakkındaki gerçekleri asla göremeyiz,
Anıların çalınmış, susup gülümsemen beklenir,
Koparılmayı bekleyen çiçekmi, hala, bilemeyiz...

Kendimi gölgede kalmış biri hiç hissetmedim ki,
Parçalanmış yüreğim, kızgın tavasında kavrulur,
Öyle gülüşü vardır ki yüzünde, görmeye değer,
Hangi göz takılsa, bilki, bir kaç bin kez savrulur..

Yeni bir hayat kadar güzel hiç bir şey yokturda,
Mumun iki tarafından yakıldığı, görülmez, yok,
Her şeyi gözleriyle yaptı, bir çift siyah gözlerdi,
Aşkın kendisinin bunda suçu ne ki deme, çok!...

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.




20/05/2018